اشاره : تشکل جهانی ژورنالیستی بنام “گزارشگران بدون مرز” با شعار “در دفاع ازآزادی اطلاع رسانی” بمناسبت 38مین سالگرد انقلاب ضد دیکتاتوری 22بهمن 57 گزارشی از کارنامه نظام حکومتی برخاسته از آن انقلاب مردمان ایران انتشار داده است. ایل گویجی این گزارش را “مشت نمونه خروار” دانسته بمناسبت 38مین سالگرد انقلاب ضد دیکتاتوری بهمن57 برگزیده است. امید است مورد پسند خوانندگان قرار گیرد.% ایل گویجی، 22بهمن1395
سی و هشت سال پس از به قدرت رسیدن ایت‌الله خمینی وسقوط نظام سلطنتی درایران، آزادی مطبوعات که یک از اصلی‌ترین خواستهای انقلاب1357 بود، هنوز تحقق نیافته است. امروز جمهوری اسلامی ایران با 29روزنامه‌نگار و شهروند خبرنگار زندانی یکی از 5زندان بزرگ جهان برای فعالان رسانه‌ای است.
سی هشت سال است که رهبر و مسوولان نطام تغییر می‌کنند، اما سرکوب روزنامه‌نگاران تغییر نمی‌کند. تنها روش و شکل سرکوب برای به سکوت وادار کردن روزنامه نگاران منتقد تغییر کرده است. دهه نخست پس از انقلاب دوره‌ی بازداشت‌ها و اعدام‌های گسترده بود. و از این میانشماری از روزنامه‌نگاران، نخست نزدیکان به رژیم پیشین به مانند علی اصغر امیرانی، سیمون فرزامی و نصرالله آرمان و سپس از مخالفان تازه نظام وچپ هم‌چون سعید سلطان‌پور و رحمان هاتفی منفرد.
پس از اعدام‌های «رسمی» درسال‌های سیاه، حذف روشنفکران و روزنامه‌نگاران با ربودن واعدام‌های خیابانی آغاز شد. در سال‌های دهه هفتاد، ناشر و روزنامه‌نگار ابراهیم زال‌زاده، ناپدید و با پانزده صربه کارد به قتل رسید، مجيد شريف،نويسنده و روزنامه‌نگار مسموم و کشته شد، محمد مختاری و محمد جعفر پوينده نویسنده و روزنامه‌نگار ربوده و خفه شدند. پيش از آن‌ها پيروز دوانی صاحب امتياز نشريه پيروز “ناپديد” شده بود، پيکر او تا به امروز پيدا نشده است.
مرگ در زندان با قتل و مرگ تدریجی
در پانزده سال گذشته و از آغاز دهه هشتاد، نظام روش دیگری برای سرکوب انتخاب کرده است. پوساندن و کشتن در زندان با شکنجه و بدرفتاری و یا محروم کردن از درمان، مرگی تدریجی ناپیدا اما به همان میزان دیگر روش‌های سرکوب پیشین سهمگین و بی‌رحمانه، به مانند کشتن عکاس خبرنگارکانادایی ایرانی‌تبار زهرا کاظمی، در زندان اوین و در هنگام بازجویی در سال ١٣٨٢، کشتن وبلاگ‌نویس جوانامیدرضا میرصیافی، بر اثر کوتاهی در درمان در زندان اوین در سال ١٣٨٧، کشته شدن وبلاگ نویس ستار بهشتی، به علت بدرفتاری و شکنجه در بازداشتگاه پلیس فتا در سال ١٣٩١. زندانیان برای اعتراض به وضعیت بازداشت و یا بدرفتاری که خود یا دیگران قربانی آن می‌شوند، راهی جز اعتصاب غذا ندارند و این اعتراض می‌تواند مرگبار باشد، هم‌چون هدی صابر روزنامه‌نگار نشریه ایران فردا که در خرداد ١٣٩٠ در زندان اوین جان سپرد.
افزایش بازداشت‌های خودسرانه
روزهای سالگرد انقلاب نیز مانع بازداشت فعالان رسانه‌ای نشده است.به نظر می‌رسد، فشار بر روزنامه‌نگاران و رسانه‌ها با نزدیک شدن به برگزاری انتخابات ریاست جمهوری در سال اینده، بیشتر نیز شده است. در دو ماه گذشته دور جدیدی از بازداشت‌ها آغاز شده است.
…….
ازسال ١٣٧٩ تا ١٣٨٤ دست کم پنج روزنامه‌نگار به ٤٧٧ ضربه شلاق محکوم شدند. اما ازخرداد ١٣٨٨ودرفردای بازداشت های گسترده روزنامه‌نگاران در پی اعتراض‌های مردمی به انتخاب پرمناقشه محمود احمدی نژاد به ریاست جمهوری، صدور این حکم افزایش یافته است. ازآن تاریخ ٤٠ فعال رسانه ای درمجموع به ٢٠٠٠ ضربه شلاق محکوم شده‌اند. صدور این حکم غیرانسان امسال بیشترین تعداد را داشته است. کیوان کریمی مستند ساز وخبرنگار زندانی افزون بر حکم زندان به ٢٢٣ ضربه، محمدرضا فتحی به ٤٥٩ ضربه و مصطفی شریف به ٤٠ ضربه شلاق، و به تازگی مصطفی براری و ارش شعاع شرق مدیر مسئولان سایت‌های اطلاع رسانی گیلان نوین و گیلان نو برای «نشر اکاذیب وانتشار نشریه بدون مجوز» غیر به ترتیب به ١١٤ و ٤٠ ضربه شلاق محکوم شده‌اند. اگر احکام پیشین هنوز اجرا نشده‌اند، اما حسین موحدی خبرنگار سایت اطلاع رسانی نجف‌آباد نیوز به تاریخ ۱۵ دی امسال ۴۰ ضربه شلاق را برای «نشر اکاذیب » تحمل کرد. راست این است بسیاری از احکام شلاق اجرا نمی‌شوند، اما ضربه تحقیر وتهدید این حکم غیرانسانی برپیکر روزنامه نگاران خواهد ماند.
ایران در رده‌بندی جهانی آزادی مطبوعات گزارشگران بدون مرز از میان ١٨٠ کشور جهان در رده ١٦٩ قرار دارد.%
لینک گزارش گزارشگران بدون مرز بمناسبت سالگرد انقلاب 22بهمن57
